Voor de kerst had het hier behoorlijk gesneeuwd. Daarna heeft het veel geregend. Door het smelt- en regenwater stonden overal weilanden blank en waren de sloten tot de rand gevuld. Onze pas gegraven poel was goed vol.
Maar ook onze moestuin was veranderd in een moeras. Het water was nog nauwelijks weggetrokken toen er een nieuwe regenperiode volgde waardoor de moestuin opnieuw overspoeld werd. En daar zijn we minder blij mee.
We overwegen nu om op twee plekken een wadi te maken. We verwachten dat daarmee tijdens natte tijden het teveel aan hemelwater zich in de wadi’s verzameld waar het vervolgens in de bodem kan zakken. En in droge tijden is het gewoon een glooiing in de tuin. Misschien wel met z’n eigen specifieke begroeiing maar daar moeten we ons nog even in verdiepen.
De eenden vinden de ondergelopen moestuin lekker om in rond te ‘slobberen’ maar zullen aan een tijdelijk gevulde wadi toch ook veel plezier beleven.
Vorig
jaar werd onze hele moestuin opgevreten door slakken. Omdat we dat niet leuk
vonden, hebben we eenden ingezet. Die vinden we namelijk wel leuk.
Dit
jaar gaat het prima in de moestuin. Geen slakkenvraat, zodat we al andijvie,
spinazie, tuinbonen, raapstelen, spitskool, bloemkool, vele soorten sla en
broccoli hebben gegeten. Aangezien we elders in de tuin nog wel slakken
tegenkomen, zien wij dit als resultaat van de eetlust van onze eenden.
Maar
de eenden zelf zorgen ook voor vraat. Jonge slaplantjes hadden we voorzien,
maar dat ze ook dol zouden zijn op aardbeien niet! Nadat ze de eerste oogst
grotendeels voor zichzelf op hadden geëist, hebben we er een stuk gaas omheen
gezet. Wij willen best delen, maar de eenden kennen dat concept niet: als ze
iets lekker vinden blijft er voor ons niks over.
Ze
blijken ook verzot te zijn op smeerwortel. Die hadden we als mulch willen
gebruiken, maar daar hebben de eenden andere ideeën over.
Zoals
gezegd, we vinden de eenden hartstikke leuk. En we krijgen elke dag eieren
bovendien. we nemen de eendenvraat graag op de koop toe.
Toen
Peter bij het snoeien van de beukenhaag drie keer werd gestoken, werd ik wel
heel erg nieuwsgierig. De angel bleef niet zitten, dus ik wist vrijwel zeker
dat het wespen waren. Maar dat wou ik wel even van dichtbij bekijken.
Omdat
ik geen zin had in een steek, heb ik mijn imkerjack en -handschoenen
aangetrokken. Ik heb het nest niet gevonden. Wel heb ik met zekerheid vast
kunnen stellen dat het wespen zijn. En niet een bijenzwerm die geen beter
plekje kon vinden dan een beukenhaag.
Natuurlijk hebben we de wespen laten zitten want ook zij zijn belangrijk.
Onze
toom kippen is in korte tijd ingekrompen van vijf naar twee kippen. Saartje,
Katrien en Nora zijn doodgegaan aan de gevolgen van IB (Infectueuze Bronchitus).
Dat het IB was weten we doordat we naar een dierenarts in Zelhem zijn gegaan,
die zich in vogels heeft gespecialiseerd.
We zijn er inmiddels ook achter dat eieren met een gekreukelde schaal, zoals we
een tijd terug hebben beschreven, veroorzaakt worden door IB. Blijkbaar hadden
onze kippen er al een hele tijd geleden last van.
De twee overgebleven kippen, Sookie en Tessa, hebben een kuur gehad en zijn
vervolgens via hun drinkwater ingeënt tegen IB. Die inenting zullen we om het
half jaar herhalen.
Omdat twee kippen wel erg weinig is, wilden we er weer kippen bij nemen. Vooral
ook omdat Tessa regelmatig over het gaas springt en aan de wandel gaat, een
eenzame Sookie achterlatend. We hebben onze blik laten
vallen op Red Een Legkip. Die stichting zorgt ervoor dat afgedankte legkippen
niet worden geslacht maar door particuleren kunnen worden geadopteerd.
Een paar
dagen geleden hebben we drie kippen gehaald bij de opvang van Red Een Legkip in
Ochten. Ze dragen nog duidelijk de gevolgen van hun industriële verleden:
alledrie hebben nauwelijks staartveren en Aagje heeft een heel kale nek.
We hebben de drie eerst in een aparte ren in het bos gezet, waar ze hun IB
inenting hebben gehad. Zo konden alle kippen kennis met elkaar maken met tralies veilig tussen hen in. Na twee dagen hebben we de nieuwelingen uit hun
ren gelaten. Na een korte confrontatie met wat gepik en imponeergedrag lijken
de kippen elkaar vooral te willen ontlopen. Het plan is om de nieuwelingen
vannacht nog in hun eigen ren te laten slapen maar morgenavond zullen we ze bij
elkaar in het nachthok zetten.
Uiteraard hebben we de nieuwe kippen namen gegeven. De bruine heet Aagje, omdat
ze zo nieuwsgierig was naar alles wat we deden bij de opvang. De twee witte
kippen, die nauwelijks van elkaar zijn te onderscheiden heten Doortje en
Nellie. De drie kunnen het prima met elkaar vinden. Aagje lijkt zich heel erg tot
ons aangetrokken te voelen. Het zou ons niet verbazen als ze binnenkort over
het hek gaat, alleen maar om bij ons te kunnen zijn. En dat na alles wat mensen
haar allemaal hebben aangedaan.
Op
ons wensenlijstje stond ook nog een koude bak. Nu is het er wat warm voor, maar
in het voorjaar kun je daarmee het seizoen een heel stuk naar voren halen. We
hadden al ramen gevonden via marktplaats. Maar we hadden nog niet helemaal een
beeld hoe we de bak zelf moesten maken.
Toen
we het er met familie over hadden, bleek mijn zwager nog de betonnen delen van
de koude bak van zijn moeder te hebben liggen. Die heeft hij voor ons op maat geslepen en bij ons afgeleverd. Met deze delen was het vrij eenvoudig om de bak te
maken.
Vlak voor de jaarwisseling hebben we bij ons terras een rij
van vier grote coniferen verwijderd. Met behulp van een kleine graafmachine was
dat zo gepiept. De gerooide coniferen hebben we achteloos terzijde geworpen om later
op te ruimen. We hadden op dat moment belangrijkere zaken aan ons hoofd, zoals
het aanleggen van de vijver en de pergola.
Annelies
heeft in februari al een deel opgeruimd. Een klein aantal takken is toen beland
in de takkenril die ik heb aangelegd aan
de rand van de wei.
Vandaag heb ik de rest opgeruimd. Een zware klus want het
was tegen de dertig graden. Gelukkig kon
ik werken aan de schaduwzijde van onze grote beukenhaag. Daar heb ik een nieuwe
ril gemaakt Zo’n takkenril biedt huisvesting aan allerlei beesten en beestjes. Vandaag
heb ik in ieder geval een grote pad en twee kikkers verstoord die zich al
genesteld hadden onder de takken.
We
zijn van plan dit najaar een aantal fruitbomen te planten, als eerste stap voor
de aanleg van een voedselbos. En omdat we ons daar zo op verheugen zijn we
alvast begonnen ons te bekwamen in het maken van cider.
Omdat we nog niet ons eigen fruit kunnen gebruiken hebben we een pak
geconcentreerd sap gekocht om als basis voor twintig liter cider te gebruiken.
Cider
maken is leuk om te doen, maar het proces bestaat vooral uit wachten. Wachten
tot het sap klaar is met gisten, en na het bottelen, wachten tot de cider is gerijpt.
En vooral wachten tot je eindelijk mag proeven of het gelukt is.
En reken maar dat ‘ie gelukt is: we hebben een lekker, licht bruisende peren
cider gemaakt die naar meer smaakt. Binnenkort proberen we het met appels. Maar
als we ons eigen fruit kunnen gebruiken, dan is het natuurlijk pas helemaal af.
Tegen die tijd hebben we het proces in ieder geval helemaal onder de knie.
Hier
zit ik op een bankje in de moestuin. Het bankje stond op het balkon, volslagen
nutteloos. We zitten er nooit, hangen er alleen was op. Peter heeft een
stukje gelijk gemaakt en er tegels neergelegd die we nog over hadden. Sinds hij
onder supervisie van de hovenier ons terras opnieuw betegeld heeft, is hij er
best handig in. Dit is een heerlijk plekje zo, om even een pauze te nemen en te
genieten van het uitzicht over de moestuin.
Op
een droog plekje, tegen een muur op het zuiden, wilde ik iets fleurigs. Iets
waar bijen en hommels ook blij mee zijn. Het werd de muurbloem. In eerste
instantie leken alleen de hommels geïnteresseerd. Maar bij de juiste
omstandigheden, als de zon er op staat en de bloemen flink geuren, komen er
volop bijen op af. Ze bloeien al volop en dat zal nog een flinke tijd zo
doorgaan.
Roepen Op De Moos 